De beste wensen!

Ik hoop dat je net zulke mooie Kerstdagen en Jaarwisseling hebt beleefd als ik. Naar Oostenrijk geweest, mooie wandelingen gemaakt. Heerlijk gegeten, nieuwe dingen geleerd of dingen die ik eens had gehoord nu in het echt gezien, een grappig vogeltje ‘ontdekt’ (de Waterspreeuw), oude bekenden na jaren weer gezien, nieuwe mensen leren kennen, mooie sullige beestjes voor in het raamkozijn gekocht en zelfs nog een middag op de skies gestaan. Het is teveel om over alles te schrijven, dus ik pik er een paar uit.

Met grauw weer zie ik geen diepte in de sneeuw. Maar er kwamen een paar dagen met zon, en ik besloot samen met jongste zoon en het vriendje dat mee was een middag te gaan skiën. Spullen gehaald, een middagkaart en ik trof de jongens boven op de berg. Wel weer even wennen om op de latten te staan (en ook een beetje spannend voor mijn rug), maar als je iets hebt geleerd als klein kind, verleer je het gelukkig niet zo snel. Ik bedenk me net dat ik eerder kon skiën dan fietsen zonder zijwieltjes… Rustig aan de berg af, maar het gevoel is eigenlijk meteen weer terug in mijn spiergeheugen.

Zo gaan we een aantal keer omhoog en weer naar beneden. Daarna is het tijd om te gaan lunchen. Na de lunch is het echter bewolkt geworden, en zie ik de hobbels en kuilen slecht. Ik voel dat ik een kuiltje mis en besluit dat het mooi geweest is. Ik laat de jongens achter voor nog een paar afdalingen en ik ga weer naar beneden. Wat was het weer leuk om even te doen! En ook fijn dat het goed gegaan is. Beneden nog met manlief over de luxe liften, berghutten en lunch gehad. Wat was dat in onze jeugd anders! Geen stoelverwarming in de lift, of een windscherm. Bij -10 en sneeuw kon je een soort blauw dekje krijgen om over je benen heen te slaan. De lunch was een braadworst met patat of soep en chocolademelk uit een gescheurde mok met een Schnaps en knipoog van de waard. Nu is er een complete menu- en wijnkaart. Maar de luxe is ook wel lekker, hoewel die ‘barre tijden’ ook absoluut hun charmes hadden.

Bij het ophalen van de skispullen van de jongens kwamen we een bekende tegen. Iemand uit het dorp waar wij vroeger hebben gewoond. Die hadden we zeker al 11 jaar niet meer gezien. De jongens hebben nog bij elkaar in de klas gezeten (zowel de vaders als de zonen 😉). Inmiddels met een andere gezinssamenstelling, met een hele schare aan pubers erbij! Leuk om elkaar op deze manier weer eens tegen het lijf te lopen. Helaas kwamen wij elkaar de volgende dag weer tegen en liep er één met krukken. Verschrikkelijk balen natuurlijk, als je de eerste dag dat je op de latten staat meteen daarna niet meer kunt skiën. Maar over het hoe en wat hebben we wel heel hard moeten lachen, boys will be boys. Al met al had het veel en veel gekker af kunnen lopen, maar vervelend was het wel. We hebben met Oudjaarsdag nog afgesproken en samen kunnen borrelen boven op de berg.

Nu, eenmaal thuis, leeft de oude hond gelukkig nog. Ik zou allerlei lekkers maken, maar dat is de curry en kippensoep geworden. Eentje heeft toch ergens het virus opgelopen en er nog een aangestoken en is het hele gezin in quarantaine. Gelukkig vallen de klachten mee, meer een lichte verkoudheid bij de één, een zware griep bij de ander. Ik ben mantelzorger en de Appie heeft de boodschappen fijn thuisbezorgd. Vriendin Carla heeft extra suiker voor me gehaald zodat ik van de week alvast een pot Limoncello af kan maken en bottelen en ik heb maar, met wat ik in huis had, iets gemaakt voor de foto's van een recept voor het blog. Dat zijn nu de Pecannotenkoekjes geworden. Dit is een koekje dat ik in Oostenrijk heb gegeten jaren geleden en meteen het recept heb gevraagd. Een bros koekje met ook een beetje chocolade er in. In 10 minuutjes heb je het deeg klaar, maar je moet het wel even een half uurtje laten rusten in de koelkast, anders kun je er ook geen balletjes van draaien. Kleintjes vind ik eigenlijk het ‘lekkerst’, die kun je hup zo in één keer in je mond schuiven (en dat een paar keer herhalen 😉). De volgende keer meer over het grappige vogeltje en de trotse boer!