Heftige week

De vloer was gedaan, en omdat de plinten nog geschilderd en de beschadigingen die de vloerenman had aangebracht, weggewerkt moesten worden, zou de schilder nog langskomen. Ondertussen was ik gedwongen aan de grote (voorjaars-)schoonmaak begonnen en heb ik het huis zoveel mogelijk stofvrij gemaakt. Dat was met hard werken de afgelopen dagen goed gelukt. Woensdagochtend maakte manlief mij net voor zessen wakker. Fien bloedde heel erg aan haar poot na de vroege ochtendwandeling. Ik zag de hoeveelheid bloed op de keukenvloer, en ben meteen onder de douche gestapt en me aangekleed. Manlief had gelukkig de wond aan haar achterpoot intussen met een prop en verband stevig afgedicht. Het is vroeg, mijn dierenarts gaat pas om 9.00 uur open, en nog 3 uur wachten, voelde niet goed gezien de hoeveelheid bloed. Wij besloten het dierenziekenhuis te bellen, en ik kon er meteen naar toe rijden. Het is nog donker als Fien en ik hier aankomen. Terwijl Fien wordt meegenomen om naar haar verwondingen te kijken, worden onze gegevens genoteerd. Ik zeg dat zij om 6.00 uur nog heeft gegeten, en daardoor niet nuchter is voor een eventuele narcose. Dan is het wachten… Fien moet minstens gehecht worden, maar omdat de wisseling van de wacht er aan zit te komen, zullen zij eerst de overdracht doen. Ik mag bij Fien en daar wachten we op meer informatie hoe de dag zal verlopen. Intussen laat ik de eigenaresse van de manege die ons groepje les geeft weten dat ik niet kan komen paardrijden. Haar bedrijf draait op dieren, en zij begrijpt meteen de ernst van de situatie. “Als jij nu al bij de dierenarts bent, wens ik jou heel veel sterkte”.

Na een uur krijg ik te horen dat Fien aan het einde van de middag gehecht of geopereerd zal worden, dat zou afhangen van de schade aan haar pootje. Ik kan beter naar huis gaan en samen met Soof wachten op het belletje wat er wanneer precies gaat gebeuren. Omdat ik in de middag een afspraak had om een stuk voor een jachtvriend te ondertekenen, heb ik hem maar gebeld dat ik niet wist hoe de middag zou verlopen en gevraagd of hij die ochtend nog kon komen. Net voordat hij kwam, werd ik gebeld door het dierenziekenhuis. Bij Fien was geen gewone ader beschadigd, maar een slagader, en met een drukverband kregen zij de ader niet meer dicht. Het bloed bleef maar uit de wond stromen. Er moest met spoed meteen geopereerd worden. Nog 10 minuten later word ik weer gebeld. Omdat Fien om 6.00 uur nog had gegeten, was zij niet nuchter voor de narcose. Als zij voedsel op zou braken tijdens de operatie, bestond de kans dat zij zou kunnen stikken. Het enige dat je op zo’n moment kunt doen is zeggen dat dat het risico is, want langer wachten met opereren is geen optie. Als ik ophang, ben ik misselijk en bang.

Het zal je gebeuren, dat je je hondje hebt achtergelaten en haar niet levend terugziet. Het enige dat ik kan doen, is afwachten totdat ik gebeld wordt, met goed of met heel slecht nieuws. Ik besluit maar een paar ramen buiten te lappen om maar iets te doen te hebben. Dan arriveert de jachtvriend en dat geeft gelukkig wat afleiding. Als hij weg is, ga ik met Soof wandelen. In de auto wordt ik gebeld; De operatie is geslaagd, het gaat goed met Fien en ik kan haar over een uur op komen halen. Wat ben ik opgelucht. Niet alleen haar slagader was helemaal door, ook twee pezen waren helemaal doorkliefd en één pees voor een derde door. De slagader is dichtgebrand, de twee pezen gehecht. Ik schrik als ik het hoor, want toen ik Fien weg bracht, liep ze nog vrolijk rond, haar poot 'bloedde alleen’. Met Soof wordt het een kortere wandeling, zodat ik op tijd Fien op kan halen.

Eenmaal bij het dierenziekenhuis, wordt nogmaals verteld hoe de operatie is verlopen, wat zij hebben behandeld en wordt doorgenomen wat Fien de komende twee weken wel, maar vooral niet mag. Dan wordt Fien bij mij gebracht. Ze heeft verband om haar voorpoot waar de naald van de narcose was aangebracht, een groot verband om haar achterpoot waar zij aan is geopereerd en heeft een grote kap om haar hals. Wat is ze blij als ze mij ziet, en ik haar! Ik ben zo opgelucht dat ik samen met mijn hondje in de auto weer naar huis kan rijden. Twee weken later kunnen de hechtingen verwijderd worden, en dan mag ook de kap af. De eerste dag is ze nog redelijk suf. Ik ben thuis, en probeer zoveel mogelijk bij haar in de buurt te blijven, want ze volgt me overal naartoe. Ze botst overal tegenaan met die kap. Maar de kap blijkt net te klein te zijn, of Fien te lenig, want het lukt haar toch het verband te kunnen likken. Het verband dat niet nat mag worden… Gelukkig hebben wij een kap die net iets groter is, en vervangen we de kleinere kap voor het grotere formaat. Voor een poep en een plas moet er een schoentje aan gedaan worden, zodat het verband niet nat en vies wordt, en ze mag alleen aan de riem even naar buiten. In de avond drinkt ze gelukkig een beetje, en ook heeft ze wel trek in eten.  We zijn inmiddels 4 dagen verder, de wond ziet er netjes en rustig uit. Maar Fien is een hondje met energie, en begint haar zus en ons al uit te dagen om met haar te spelen. Het wordt nog wel iets om haar de komende 8 dagen rustig te houden. Maar ik ben zo blij dat het goed afgelopen is, het had zoveel gekker kunnen aflopen! Nu afwachten of de pezen weer naar behoren zullen vast groeien. Hulde aan de artsen en assistentes van het dierenziekenhuis die haar zo goed geholpen hebben!

Donderdag had ik met mijn oudste vriendin afgesproken. De invulling van die dag was anders dan we hadden gepland, en dat is met Kes geen probleem. We hebben de hele dag heerlijk met de honden in de serre gezeten, zodat de hondjes de hele dag aandacht en rust kregen. Daar hebben we met z’n viertjes van genoten. Ook heb ik mijn afspraak van vrijdag afgezegd, ik wilde Fien niet alleen laten. Ik heb wel met Soof een langere wandeling gemaakt, maar hier in de buurt, zodat we niet te lang van huis zouden zijn. Ik zou zaterdag mee op de ganzen gaan en Fien zou met mij mee gaan. Omdat manlief thuis was en op Fien kon letten, kon ik met een gerust hart met Soof het veld in. Wat hebben Soof en ik genoten deze ochtend. Het was ook een uitje dat zeer welkom was na deze spannende dagen. En voor Soof is er niets leuker dan met de baas aan het werk te gaan. Het was een prachtige ochtend, een beetje fris, maar droog.

En wat heb ik een lol gehad met de jachtvrienden waar ik was uitgenodigd! Ik heb in tijden niet zo hard moeten lachen, heerlijk! Als Soof en ik weer thuis komen, is Fien zo blij dat ze tegen me aan springt en het liefst in me wil kruipen… Haar rustig houden de komende ruime week… ik ga heel erg mijn best doen om dat te laten lukken, maar met een hondje dat zo hard is voor zichzelf, zo vrolijk, zo blij en vol energie… Dat zal een hele opgave worden. En dan heb ik ook nog een man die haar heel zielig vindt, en vraagt of we die rot-kap niet even af kunnen doen.

Ik geef je nu het recept van een Mandarijntaart met Cointreau. Ik wilde deze met citroenen maken. Ik had zulke mooie citroenen gezien bij de groenteman. Maar ik was de plastic tas waar deze in zaten vergeten open te vouwen. Toen ik de taart wilde maken en de citroenen erbij pakte, waren deze allemaal beschimmeld. Zonde… Maar ik had nog mandarijnen op de fruitschaal liggen, en deze taart is van elk citrusfruit te maken. Het is dus een mandarijntaart geworden.