La douce France

Jachtvriendin Elly had een jaar geleden voor dit jaar weer Fazantenjachten in petto. Zij organiseert deze in samenwerking met Hunting Adventure en vraagt bevriende jagers of zij zin hebben om mee te gaan.  Ik had mij een jaar geleden al opgegeven om mee te gaan, en nu was het eindelijk zo ver. Fien had met Oudjaarsdag haar debuut op de fazanten gemaakt, en daar deed ze het goed. Dus onder het mom ‘heb vertrouwen in je hondje’, zou Fien mee gaan naar La douce France. Bepakt en bezakt gingen wij naar Frankrijk. Is een jachtdag al een hele volksverhuizing, dan is het met een paar overnachtingen met de hond een nòg grotere verhuizing. De plaats waar wij naar toe moeten is ongeveer 3,5 uur rijden. In de vroege middag rijden we van huis. Fien vindt het gelukkig geen straf om in de auto te zitten, dat is bij Soof een ander verhaal. Het hotel is aan de rand van het centrum van het stadje. Als ik de parkeerplaats opgereden ben, komt Elly mij begroeten. Zij zijn net voor mij gearriveerd. Als ik mij heb ingecheckt en al een aantal mede-jagers heb ontmoet, kan ik Fien op het grote grasveld naast het hotel uitlaten. Dan maak ik haar slaapplaats naast het bed klaar. Ik schud even de veren, Fien ligt braaf op haar matje naast het bed. Ruim voor het diner ga ik naar de bar van het hotel. Daar zitten al een paar jagers uit de groep, en er wordt nu wat beter kennis gemaakt.

Grappig hoe dat bij mij werkt, dan ben ik enthousiast en geef ik me ergens voor op, maar dan bedenk ik me daarna pas dat ik bijna niemand, of soms zelfs helemaal niemand (op Elly na), in zo'n groep ken. Maar als je in een groep zit met vrienden van Elly, zijn het ongetwijfeld leuke mensen. En ook dat was nu weer het geval! Zodra we compleet zijn, gaan we naar het restaurant aan de andere  kant van de hal. Ik ga nog even luisteren of het bij Fien goed gaat, maar ik hoor niets en kan daardoor met een gerust hart aan tafel. In het restaurant is de tafel voor onze groep al gedekt. De kaart is leuk, er staan een paar dingen op die je niet vaak op de menukaart ziet. Ik besluit als voorgerecht de carpaccio van Sint Jakobsschelpen te nemen en als hoofdgerecht de pasta met gebakken zwezerik, gamba’s en een saus van vis. Ik eet zalig! Elly heeft als voorgerecht een Pompoensoep met feta en pancetta. Die is ook zalig en ga ik thuis ook maken! Na de koffie ga ik naar boven om Fien te halen om uit te laten. Ik had gelukkig een deken over het bed gedaan, want ik had al een donkerbruin vermoeden dat ze misschien op bed zou gaan liggen. En ja hoor, daar lag ze, al kwispelend met oogwit, mij te begroeten. Ik neem haar mee naar buiten, waar het behoorlijk mistig geworden is. Daarna gaan we naar de kamer en slapen we samen op het grote bed.

De volgende ochtend vertrekken we naar de afgesproken plek, waar wij door de Jachtorganisatie opgehaald worden. Het is nog steeds erg mistig en fris, maar de kou valt mee omdat er geen wind is. Eenmaal bij de jachtlocatie aangekomen, worden wij, en de dames helemaal, enthousiast begroet door de eigenaresse. We gaan naar een soort kantine, waar het ontbijt voor ons gereed staat. Heerlijk Frans stokbrood, lekkere patés en perfecte omeletten. Water, koffie en cola staan op tafel, naast de flessen wijn… die laatste slaan we allemaal nog maar even over. Na het ontbijt, maken wij ons klaar voor de jacht. Signaalkleding wordt aangetrokken, de hondjes krijgen ook een signaalvest aan, de wapens uit het foedraal gehaald en munitie in jaszakken of gordels gestoken. Dan krijgen we te horen wat de regels zijn wat veiligheid en schieten betreft en krijgt elk geweer een kaartje met daarop nummers waar jouw plek is bij welke drift. Een keer de jachthoorn betekent dat de drift start, twee keer blazen betekent einde drift. Omdat het een heuvelachtig terrein is, mogen laagvliegende fazanten niet geschoten worden, dit met het oog op de veiligheid voor de drijvers. Vandaag is namelijk een gedreven jacht. Dat betekent dat je op een post staat terwijl drijvers de fazanten onze kant op drijven. Gezamenlijk lopen we naar de eerste plek.

Daar wordt de geweren hun post gewezen, en is het wachten op het geschal van de jachthoorn. Ik heb Fien naast me vast gemaakt. Ik hoor de jachthoorn, en niet veel later komen de eerste fazanten overvliegen. Er klinken her en der al wat schoten, en niet lang daarna krijg ik ook een kans. Deze fazant vliegt zo snel dat je veel voor moet geven. Omdat ik dat te weinig heb gedaan, vliegt hij mooi door en verdwijnt achter de bomen achter ons. Daarna krijg ik een paar kansen en die fazanten vallen wel. De hondjes mogen apporteren, en ook Fien haalt een paar fazanten op. We gaan daarna door naar de volgende drift, onderweg wordt er heel wat ‘Waidmannsheil’ gedeeld. De ochtend telt drie driften, waarna we in de boerderij lunchen. Eerst worden de hondjes verzorgd, die hebben hard gewerkt. In de ‘dinerkamer’ brand de haard en is een lange tafel voor ons gedekt. Er hangen herten- en zwijnenkoppen aan de muur en er staan meerdere opgezette dieren. Er is ook een fazantenhen opgezet die niet heel erg ‘mooi’ is.

Op het houten plankje waar zij op staat, staan meerdere ‘kuikentjes’ die mijn aandacht trekken. Ik maak er een foto van. Dat ziet Marie-Yvonne en zij vertelt mij met een waterval aan Franse woorden waarom deze ‘lelijke hen’ is opgezet. Ik begrijp er helaas niets van, want zo goed is mijn middelbare-school-Frans nu ook weer niet, maar samen moeten we heel hard lachen. Er is een soepterrine gevuld met groentesoep, in Frankrijk wordt die altijd gepureerd gegeten. Met daarna weer heerlijk Frans stokbrood, meerdere salades en bereide fazantenborsten. Als dessert is er natuurlijk kaas en daarna nog een koffie om weer even ‘wakker te worden’. Ik kak altijd een beetje in na een warme maaltijd in de middag. De middagdriften zijn door de mist iets minder geslaagd dan verwacht, omdat fazanten niet de mist in vliegen. Toch hebben wij aan het einde van de dag  met z’n allen een heel mooi tableau bij elkaar gekregen. We gaan terug naar het hotel, waar de hondjes weer verzorgd worden en iedereen even tijd voor zichzelf heeft. Fien heeft haar plekje op bed wel verdiend. Daarna wordt er weer verzameld in de bar, waarna wij aan het gezamenlijke diner kunnen.

Op de tweede en laatste dag van het Frankrijk-avontuur gaan wij weer naar de afgesproken plek om vervolgens door te rijden naar de boerderij voor de jacht. Vandaag hebben we een jacht die voor de voet is, en zal Fien met de andere hondjes flink aan de bak moeten. Na het ontbijt worden weer de (veiligheids-)regels doorgenomen en wat er geschoten mag worden. Dan gaan we op pad. Op een aangewezen perceel gaan wij op linie staan, schalt de jachthoorn, en lopen wij in linie door een stuk bos. De honden zijn los, want die moeten de geweren helpen het wild uit te stoten. Fien springt als een kangoeroe zonder haar neus te gebruiken, maar blijft goed in de buurt van de geweren. Ik heb mijn wapen niet gebruiksklaar, want ik wil eerst kijken hoe zij het doet. Ik ben net aan het filmen hoe zij door het bos springt, als er net voor haar een fazant opvliegt. Deze wordt door mijn buurjagers geschoten, en Fien kan er meteen achteraan om die binnen te krijgen. Het is mooi om te zien hoe zij linkjes legt, want vanaf nu gebruikt ze haar neus en rent ze niet meer als een dolle door de bossages. Het terrein is zwaar om te lopen, overal zijn bramenstruiken en moet je oppassen dat je niet met je voet blijft haken, terwijl je de hele tijd alert bent op wat komen gaat.

Als Fien te ver van ons af gaat, gebruik ik de ‘zitfluit’ en gaat ze braaf op haar kont. Wat doet het hondje het goed. Ze staat voor op fazanten die zich gedrukt hebben, en blijft zo staan totdat ik bij haar ben. Ik waarschuw de geweren dat de hond voor staat, zodat ook zij alert zijn. Als Fien dan de fazant uitstoot, klinkt het schot en kan zij de fazant apporteren. Ik vind het de mooiste vorm van samenwerken met je hond. Wat kun je dan trots zijn op je hond! Zo drijven we meerdere stukken uit. Tegen lunchtijd gaan we terug naar de boerderij. De honden zijn best moe, krijgen lekker wat energie-voer en een badjas aan. Nu kunnen zij even uitrusten na al het zware werk. Voor ons is een heerlijke maaltijd bij het haardvuur. In de middag hebben wij weer jachten voor de voet. Ook al komen de honden best moe uit de auto, zodra ze merken dat wij weer gaan jagen, hebben zij er allemaal weer heel veel zin in. Voor dit werk zijn ze ook gemaakt! Ook nu krijgen wij weer mooie kansen. Aan het einde van de middag hebben alle jagers en hondjes toch wel stramme benen. Eenmaal terug bij de boerderij hebben we weer een mooi tableau, worden alle jagers en voorjagers bedankt en wordt het wild doodgeblazen door de jachthoornblazers. De fazanten mogen mee naar huis en iedereen maakt daar goed gebruik van. Er zijn ook twee houtsnippen geschoten. Dat is echt een delicatesse. Van Leo krijg ik als cadeau zijn geschoten houtsnip mee naar huis om daar iets lekkers van te maken, zo lief! Dan wordt er afscheid genomen, want de mooie dagen in Frankrijk zitten er helaas alweer op. Ik verzorg Fien en maak ons klaar voor de terugrit.

Eenmaal thuis is het al avond. De auto wordt leeggehaald. Soof is verschrikkelijk blij Fien en mij weer te zien. Soof heeft gelukkig ook mooie dagen gehad met manlief thuis, ze heeft alle aandacht voor zichzelf gehad. De berichtjes stromen binnen via de app, dat de jachtdeelnemers veilig thuis zijn aangekomen. Omdat ik nog wel trek heb, maar geen zin in een zware maaltijd, bak ik voor mijzelf nog een paar gyoza's en doe daar lekker zelfgemaakte Chili-olie overheen. Fien krijgt ook nog een kleine extra portie voer. Daarna was ik Fien nog even en controleer haar op doorns. De schrale plekken en krassen van de bramen- en meidoornstruiken smeer ik nog even in met een lekker vet zalfje en dan duiken we beiden ons mandje in. Wat hebben we veel geleerd samen, en zo leuk en goed samengewerkt.

De volgende ochtend moet ik meteen aan de bak, want de schilder begint deze ochtend in huis. Gordijnen moeten worden afgehaald en meubels aan de kant. Een dag later slacht ik de meegenomen fazanten om daar later in de week een terrine en een Rillette van Fazant met foelie, tijm en oregano van te maken. Ik had geen ganzenvet meer, maar gelukkig had Jeroen van de manege bij de Sligro (de winkel waar ik uit zelfbescherming van mijzelf niet naartoe mag…) een blik voor mij meegenomen. Ik heb 15 potjes met heerlijke Rillette van fazant kunnen vullen. Daar kan niet alleen onszelf, maar ook weer veel (jacht) vrienden blij mee maken! Bij hondentraining vertel ik Jacqueline vol trots dat Fien het zo goed had gedaan bij de jacht. Meteen op de ‘zitfluit’ reageerde, en niet te ver weg van mij af ging… Bij het inlopen voor de training moet ze naast lopen, en als ik mijn zitfluit gebruik…. Blijft ze gewoon meelopen… En dat gebeurt daarna nog een keer… Even weer de puntjes op de -i zetten, en dat is bij de training ook weer gelukt. En het is en blijft natuurlijk wel een draadhaar ❤️😉. 

Elly, bedankt weer voor de perfecte organisatie in samenwerking met Hunting Adventure. Ook mijn dank aan de enthousiaste Marie-Yvonne en haar man Bruno. En uiteraard de hele groep die in Frankrijk was, dank jullie wel; Want zulke jachtdagen zijn alleen maar leuk als je met goed gezelschap bent! Er zijn weer nieuwe vriendschappen gemaakt, leuk!!