Laatste beetje overdaad

Ik wens je een gelukkig, maar vooral gezond nieuwjaar! Zijn de afgelopen weken voor jou ook zo voorbij gevlogen? Toen de vakantie van manlief begon, hadden we het gevoel dat het een eeuwigheid zou duren, maar in een vloek en een zucht zijn deze vrije (feest-)dagen voorbij gevlogen. Met veel afspraken, mooie jachtdagen, Kerstdagen en het laatste grote Knalfeest, Oud en Nieuw. Ik moet echt even in mijn agenda kijken wat ik op welke dag nu precies gedaan heb, want ik ben ‘mijn dagen kwijt’. Op Oudjaarsdag heb ik mijn laatste jachtdag van 2024 gehad. Dat is altijd in Vinkeveen bij Jan. Jagers en drijvers verzamelen met auto’s op een dijkje waar wij mogen parkeren om vervolgens door de jachthouder en een paar bootjes opgehaald te worden. Eerst worden er verse warme oliebollen gegeten die Arie heeft meegenomen, dat hoort inmiddels ook een beetje bij de traditie. Daarna horen we wat er geschoten mag worden en wie in welk bootje naar welk eilandje gaat om óf op post te staan, óf om uit te drijven.

Ik heb voor het eerst Fien mee op de fazanten. Het was er helaas niet eerder van gekomen haar mee te nemen. Bij wandelingen waar ze los mag, gaat ze best ver bij mij vandaan, maar dat is bij de Fazantenjacht echt niet de bedoeling. Ik had een paar keer met haar en Soof geoefend door stukjes weiland uit te drijven en het ‘spannend’ gemaakt. Daar deed ze het heel goed, dus dit zou ook moeten lukken. Ik had voor de zekerheid de lange lijn mee en mijn ‘peuterwapen’  mee (die heeft een schouderriem), dat als het niet zou gaan, ik gewoon alleen met haar zou drijven. Maar wat heeft Fien me trots gemaakt!

Het is echt fris deze ochtend en het waait heel hard. Ik ben blij dat ik handschoentjes mee heb. Iedereen heeft signaalkleding aan, en ook Fien heeft een signaalvest aan en een belletje om, zodat ik hoor waar zij zich bevindt als wij de eilandjes uitdrijven door het riet en ruigtes. Ze gaat voor het eerst mee in een bootje, dat vindt ze best spannend. We staan de eerste grote drift op post. Als er opeens achter ons uit de bramenstruiken een fazantenhen op vliegt, wil ze daar wel even achteraan rennen, maar ik krijg haar snel terug. Dan is het wachten op wat over komt vliegen. Als er een haan aan mij voorbij komt, kan ik die schieten. Hij valt echter midden in de bramen waar de honden niet bij kunnen. Ik had niet helemaal goed gemarkeerd waar hij viel, want hij lag 5 meter verder dan waar wij tussen de bramenstruik hadden gezocht. Mede-jaagster Ingrid zag hem uiteindelijk en de haan is binnen. Het vliegt echter slecht deze dag, en als ze vliegen, vliegen ze laag, zodat je geen veilig schot af kunt geven.

Na deze drift mogen Fien en ik samen met drijver Hugo nog een eilandje uitdrijven. Dat loopt op de weg ‘heen’ redelijk makkelijk. Het omgewaaide riet ligt in de looprichting. Dan moeten we ons alsnog door bamboe, zaailingen, bramen en ruigte bewegen, maar het is goed te doen. Er vliegen heel wat houtsnippen op, dat zijn echt prachtige vogels. De route teruglopen is een aanslag op benen, banden en rug, doordat we nu tegen het gevallen riet in moeten lopen, en je daardoor je benen op moet tillen en raar weg moet zetten. Fien doet echt goed haar werk, maakt al kwispelend slagen en volgt haar neus. Als ze dan opeens stil staat, haar staart niet meer beweegt en soms ook één voorpoot hoog heeft, staat zij ‘voor’. Dat betekent dat daar iets gedrukt zit. Ik roep dat de hond voorstaat, zodat de geweren alert zijn. Fien wacht braaf totdat ik of een drijver bij haar in de buurt is. Als ik roep dat zij mag ‘gaan’, blijft ze toch stil staan. Maar als je haar een ‘kontje’ geeft, beweegt ze naar voren en stoot zij het wild uit. Zo gaat het een aantal keer, soms kan er tot schot gekomen worden, vaak niet doordat de fazant te laag vliegt.

Als de laatste drift er op zit en wij wachten op ons bootje, hoor ik een schot achter hoog riet. Ik kijk en zie twee halsbandparkieten. Ze zijn best ver weg en vliegen door de harde wind heel snel, maar ik waag mijn kans. Ik schouder en druk af, en er valt er eentje al cirkelend naar beneden. Een tweede schot op de andere vogel heeft geen zin, die is intussen echt buiten schot gewaaid/gevlogen. De parkiet valt op het eilandje naast Hugo en mij. Daar loopt de jachthouder met zijn twee kleinzonen en zijn mooie DSD Thor. Ik geef aan waar de parkiet ongeveer zou moeten liggen, en kleinzoon Thomas krijgt deze binnen. Hugo en ik geven elkaar een high five, want deze beestjes zijn best lastig schieten. Het is een exoot, je ziet ze steeds vaker, en ze richten veel schade aan met name bij fruit(-bomen). Mijn dag kan niet meer stuk; Fien die zo haar best heeft gedaan en hard en goed heeft gewerkt, een mooie haan en een halsbandparkiet binnen. Als we verzamelen bij de jachthouder, heeft zijn kersverse lieve vrouw Annie de koffie en de thee al klaar en is de tafel feestelijk gedekt met allerlei lekkers. Het tableau wordt gelegd, de groepsfoto gemaakt en er wordt nog gezellig nagepraat. Dan gaan de meesten wel huiswaarts, het is inmiddels allang middag, en die avond hebben de meesten wel een feestje.

Ook ik moet richting huis. Wij vieren Oudjaarsavond met onze High wine groep en nog een paar bevriende koppels. Dit is elk jaar bij iemand anders in huis. Iedereen maakt een gang met een daarbij passende wijn. Omdat ik op de dag zelf geen tijd heb om te kokkerellen, had ik aangegeven een curry te maken. Die kan ik een dag van tevoren al maken, en een dag later is een curry vaak nog lekkerder. In de auto op de weg naar huis bel ik vriend Cas en vertel hem dat ik een halsbandparkiet heb kunnen bemachtigen. Dat is een vogel die hij nog nooit heeft kunnen schieten, en neem van mij aan dat als je iets hebt kunnen schieten en hij nog niet, dit heel bijzonder is! Hij moet hard lachen en is hartstikke trots en blij voor mij. Van vriend Jeroen krijg ik nog de foto’s door van het Carbid schieten in Drenthe. Eenmaal thuis kan ik het hele jachtavontuur van Fien en mij aan manlief vertellen en deel ik de foto’s van het tableau met jachtvrienden. Fien wordt extra in de watten gelegd en valt daarna op haar mat in slaap. Zo'n drijfjacht is hard werken voor de hondjes.

Ik stap onder de douche terwijl manlief onze pan curry, de bijpassende wijn en de rijstkoker bij de gastheer brengt, zodat wij iets later die middag gewoon op de fiets naar het feest kunnen. Wij arriveren als eersten bij het feest, maar onze vrienden volgen niet lang daarna. De tafel is prachtig gedekt. De hele avond hebben we iets lekkers te eten en te drinken. Het is een mooi concept en voor iedereen goed te doen omdat er maar één gang voor een grotere groep gemaakt moet worden. Ik heb alweer een mooi recept binnen voor een lekker zoet en hartig dessert. Voor we het weten is het twaalf uur, wordt er geproost met bubbels en is het nieuwe jaar begonnen.

De volgende dag is een hele relaxte; Beetje uitslapen, met de honden een frisse neus halen, beetje dutten, Netflixen. Als ik de dag erop een paar boodschappen doe, is de grote overdaad wel verdwenen in de winkels. Bij de bakker zijn de laatste ‘Kerstspullen’ in de aanbieding, bij de slager de meeste paté’s verkocht en ligt er bij de kaasboer nog maar een handje vol aan voorgesneden liflaf-kaasjes en smeerseltjes. Ook in mijn koelkast is de overdaad weg. Dat wat er nog over is aan versnaperingen, is afgelopen dagen wel opgegaan. Gisteren heb ik met Wodkawoensdag nog een gezellige Nieuwjaarsborrel gehad. Ook hier heeft iedereen een hapje gemaakt en heb ik weer een lekker receptidee opgedaan voor een taart. Maar vanaf nu ‘gaan we weer normaal doen’. Aan de ene kant vind ik het jammer dat de overdaad weg is, maar altijd feest en lekkers zorgt ervoor dat dat op een gegeven moment allemaal niet meer speciaal is. Dus… Géén nieuw recept vandaag, maar gewoon een link van een recept uit ‘de oude doos’ naar wat wij vanavond eten: De Sri Lankaanse eiercurry. Die staat binnen een half uurtje op tafel. Ik heb nog ingevroren gamba’s die ik er doorheen zal doen, de rijstkoker even aanzetten, komkommersalade erbij met de kruiden die ik nog in huis heb. Dan is het toch feest op tafel, maar weer ‘gewoon’, zonder overdaad.