Nieuwe ervaring

Ik heb zo'n lieve jachtvriendin! Ik zou vandaag op de weg terug zijn van een drijfjacht in Duitsland. Omdat die niet doorging, zou ik met mijn jagervriendin naar Frankrijk gaan op de fazanten. Helaas, ook die jacht werd gecanceld. Omdat ze toch gezellig samen het veld in wilde gaan, zouden we schade gaan bestrijden op de kraaien en de kauwen. Maar het weer dat was voorspeld bleek 'slecht kraaienweer', en daardoor besloot zij een paar jachtvrienden te bellen en te vragen of wij met hen mee konden. 'Tuurlijk', was het antwoord, 'altijd welkom'! Het hele plan van zitten in een hutje werd gewijzigd in een actieve ochtend met een 'peuterjacht' voor de voet. Soof mocht mee en zou samen met de andere hondjes kunnen apporteren en voorstaan/uitstoten. We gaan jagen bij een voormalige vuilstort waar later een golfbaan van was gemaakt. De golfbaan is helaas failliet gegaan, en dat maakt dat het een ruig gebied geworden is, waar veel konijnen en vossen een goede biotoop hebben. Ik sta er versteld van hoe de natuur sommige stukken die niet 'bijgehouden' worden de voormalige golfbaan heeft overwoekerd. Bramenstruiken hebben vrij spel en vormen op sommige plekken complete ondoorgankelijke hagen, soms hele muren van ondoordringbare struiken. De perfecte plek voor konijnen om gangenstelsels te graven en voor vossen om een bouw te maken.

Voor mij is het een jaar geleden dat ik op deze manier met de hond gejaagd heb. Dat was op de fazanten in Frankrijk met de Diana's. Wat het nóg spannender maakte, is dat er nu ook op (klein-) haarwild gejaagd werd, terwijl er 7 honden in het veld lopen.

Eenmaal aangekomen worden wij verwelkomd door twee ontzettend vriendelijke jagers. Zij merken dat ik het best spannend vind, en stellen mij gerust. Er hoeft niet 'gepresteerd' te worden, we gaan een mooie 'gewapende wandeling' maken. Ik voel me meteen op mijn gemak. Soof krijgt haar veiligheidsvest aan en heeft al een belletje aan haar halsband. Het weer en het licht, ik heb het helaas niet op een foto vastgelegd, in één woord geweldig! Het is aan de frisse kant, het vriest nog een beetje, maar de zon en een strak blauwe lucht maken dat je daar weinig van merkt. Het terrein ligt hoog, doordat het vroeger een vuilstort was. Op sommige punten waan je je in Zuid-Limburg. De jager die naast mij in linie loopt, roept en een seconde later hoor ik een schot. Als ik kijk, zie ik nog net een lichtbruine achterkant al zigzaggend wegrennen over een heuveltje. Het is een konijn. Wat kunnen die beesten zich te drukken (net als hazen) om vervolgens al zigzaggend in volle vaart weg te rennen. Sowieso is het voor het eerst dat ik een wild konijn zie. Iets verderop staan we echt hoog op de heuvel, het is denk ik zeker 20 meter hoger dan de weilanden die beneden liggen. Er zit een haag van bramen voor, en opeens vliegt er een houtsnip ons voorbij. De weilanden zitten vol met grauwe-, kol- en brandganzen. Geen tientallen, maar honderden. Er is veel beweging in de lucht, maar alles is te ver weg. Dan komt er een koppel ganzen aan, de jager neemt zijn ganzenlokfluit en blaast. Ik zie dat de ganzen draaien en op het gefluit af komen. Ik ben zo verbaasd dat ik vergeet te schieten als ze binnen schootsafstand komen. Een gemiste kans. Na nog wat gepeuterd te hebben, gaan we aan de koffie. Onderweg wordt over de geschiedenis van de vuilstort, de voormalige golfbaan en over wat er vroeger bejaagd mocht worden verteld. Ook hoe de voormalige vuilstort is ingepakt en steeds wordt gecontroleerd op lekkages. Er is nog een soort 'brander' die de gassen verbrand. Dan slaan de honden aan. Er is een konijn geroken. Ik wordt door de ervaren jager op een post gezet, dat als de honden het konijn uit de bramenstruiken kunnen stoten, ik een kans krijg deze te schieten. Ik moet opletten op het asfalt (ricochet), maar ook op de honden die achter het konijn aan zullen rennen. Bij een soort heuvel achter het paadje heb ik een goede kogelvang. Ik wacht en luister waar de honden zich begeven. Opeens springt er iets lichtbruins uit de bramen, ik leg aan richt en druk af, en... zit een halve meter achter. Wat is dat beestje snel! Voordat ik heb geknipperd, is hij alweer verdwenen in de volgende bramenstruik. Jammer, want de buit was me van harte gegund. De jagers zijn blij dat ik een kans heb gehad. Op naar de koffie.

De hondjes krijgen allemaal iets lekkers voor hun harde werken. Dat gaat op leeftijd, de jongste krijgt als laatste. Braaf wachten ze op hun beloning. Wij drinken binnen koffie, buiten is het nog net te fris. Daarna trekken wij onze jassen weer aan en gaan we voor de volgende wandeling. Er wordt een vos geroken, maar die is waarschijnlijk eerder gepasseerd die ochtend. Het terrein is schitterend, weilanden, bossages, rietkragen, maar er zijn geen kansen meer. Soof blijft wel bij mij in de buurt, terwijl de ervarener honden hele stukken bramenstruiken uitkammen. Naarmate de dag vordert, gaat ze steeds verder met de andere hondjes mee, maar houdt mij nog steeds goed in de gaten. Ik zie dat ze alles wat de andere honden doen opslurpt als een spons en leert van de ervaren honden. Na een stuk riet uitgekamd te hebben, gaan we terug naar ons kamp en daar lunchen we. Het is een luxe lunch. Ik had vrijdag een romige paddenstoelensoep gemaakt en daar een pan van meegenomen.

De andere jager had heerlijke gegrilde braadpoten mee. Binnen is een kookplaat en een magnetron, zodat we buiten in de zon van de warme lunch kunnen genieten. Wat een heerlijke ochtend! En weer met zulk leuk gezelschap! Ik leer zoveel van jagers die graag hun kennis delen, en dat vol enthousiasme kunnen overbrengen. Voor het eerst mee op de konijnen, en ook voor het eerst zo'n wild konijn en een konijnenhol gezien. Ik heb nu een beeld bij wat Cas tijdens de jachtopleiding vertelde over de springpijp van een konijnenhol en hoe konijnen de boel 'ondermijnen' met hun holen en gangenstelsels. Ik mag bellen als ik weer een keer mee wil met deze jagers! Natuurlijk ga ik daar heel graag gebruik van maken! Er is nog zoveel te leren.

Als ik thuiskom, wacht er nog een verrassing! Het is 5 december en kennelijk heeft de Sint aan ons gedacht. Een mooi ingepakt cadeau was bij de voordeur neergelegd met daarbij een brief dat het pas die avond op pakjesavond geopend mag worden en ik voor moet lezen. Eenmaal aan het lezen van het gedicht, krijg ik al gauw een donkerbruin vermoeden van welke Hulpsint het cadeautje afkomstig is... De Bosjesman;-) Wat ontzettend lief!!! namens het 'Takkenwijf' dank aan deze Hulpsint, echt hartstikke leuk! Dat we gauw de borrel kunnen drinken die ik onlangs heb kunnen bottelen, met een lekker stuk gerookte ganzenborst en een stokbroodje met Rillette!