Smeerpoets

Onze Fien… Ik kwam een paar mooie foto’s van Fien tegen toen zij nog pup was. En hoe kan het toch, dat zo’n lieve kleine pup zo’n volwassen smeerpoets blijkt te zijn! Dat de teven van DSD geen ‘dames’ zijn, wist ik wel. Maar Fien spant de kroon met complete modderbaden. Als de honden los kunnen lopen bij Reeuwijk, blijft Soof altijd een beetje in mijn buurt. Dat is ideaal bij drijfjachten op fazanten. Fien daarentegen rent ver bij mij vandaan. Dan zie ik op weilandjes met bossages en riet de fazanten op 150 meter afstand opvliegen. Elk klein vogeltje ruikt en ziet zij, mereltjes, roodborstjes, vinkjes en winterkoninkjes. Daar staat ze op voor, en zodra die weg vliegen, rent ze er als een dolle achteraan. Ze lijkt wel een op afstand bestuurbaar autootje, met haar kleine staartje recht omhoog als de antenne. Ik moet dan wel verschrikkelijk om haar lachen. Bij Reeuwijk zijn een soort slootjes aangelegd. Maar sommige sloten zitten vol modder met een laagje water van een centimeter of 10. En laten juist daar veel kleine vogeltjes huizen. Als Fien weer tussen de struiken aan het rennen is, hoor ik opeens een soort ‘plons’ van iets dat in de modder wordt vastgezogen. Als ik op het bruggetje over deze modderpoel loop, zie ik dat Fien vast zit en probeert zich los te werken uit de modderbrei.

Even ben ik bang dat ik haar achter na kan gaan om haar uit de modder los te krijgen, maar het lukt haar gelukkig op eigen kracht de kant te bereiken en daar de enigszins hardere ondergrond onder haar voorpoten te krijgen. Ze maakt zich los uit de brei, doet twee stappen en schudt de modder in klodders van haar vacht. Ze kijkt even naar mij, en gaat dan in volle galop weer verder. Soof kijkt nog even naar mij, net alsof ze haar kop schudt terwijl ze denkt ‘dat beest spoort niet’. Als ik Fien nog even laat zwemmen in de zwemplas om de meeste modder nog uit haar vacht te wassen, moet ze alsnog door een modderig stuk gras terug. Maar nu zijn in elk geval alleen haar poten nog vies. Eenmaal thuis was ik de honden nog even met shampoo. Nu is hun vacht weer zacht en ruiken ze weer lekker.

Van Jan had ik prachtige mispels, de vruchten, gekregen. Een mispel is een heester uit de rozenfamilie, en de vruchten worden ook mispels genoemd. De vruchten zitten vol vitamine C en zouden goed zijn voor de maag en de spijsvertering. Mispels zijn kleine, harde geel-bruine vruchten, de smaak lijkt een beetje op appel-peer. Als ze vorst gehad hebben, worden ze zachter en bruin, en kunnen ze gegeten worden. Je kunt dit proces nabootsen door ze in de vriezer te leggen na de pluk. Als de mispels zacht zijn, kun je er gelei of likeur van maken. Afgelopen week heb ik de nieuw te maken likeur in potten gedaan. Wat wel jammer is, is dat je weer heul veul geduld moet hebben voordat je hiervan kunt genieten. Dit goedje moet namelijk minstens 3 maanden staan. Ik heb er wat kaneel en jeneverbessen bij gedaan. Het wordt vast lekker, en met zoveel vitamine C in de vruchten, heb ik straks weer een geweldig gezond drankje 🤭.

Verder heb ik weer eens Klepon, een zoete Indo-lekkernij, gemaakt. Dat zijn kleine groene gekookte rijstballetjes die door de geraspte kokos zijn gehaald en gevuld zijn met gula jawa (palmsuiker), die bij het koken van de balletjes vloeibaar geworden is. Mijn moeder kookte de balletjes in water, waar zij ook een paar pandan-bladeren bijgedaan had. Dat maakte het nog lekkerder. Het is dus een zoete snack die je bij de thee eet. Het is snel gemaakt, dat deegje heb je binnen een paar minuutjes gekneed. Het meest lastige is om de suiker er netjes in te rollen, zodat het deeg alle suiker omkleed. Als je dat niet doet, barsten de balletjes bij het koken open, en loopt de suiker er uit. Dan eet je uiteindelijk alleen een deegballetje met geraspte kokos, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Als wij deze Klepon vroeger thuis aten, vonden de Hollandse kinderen het een beetje spannend om te eten. Indo’s houden van kleurtjes, en deze balletjes zijn groen. Toen ik een jaar of 14 was, was vriend Berend bij mij thuis en at hij zijn eerste klepon. Ik weet nog dat hij er eentje probeerde, hij beet er zachtjes in, maar de suiker spoot regelrecht zijn keelgat in. Ik verslikte me door zijn reactie in mijn klepon en stikte bijna van het lachen. Je weet wel, echt kunnen schateren van het lachen zoals je dat als jonge puber deed, met de tranen over je wangen. En je schoot weer keihard in de lach als je elkaar maar even aankeek.

Oh ja, ik had nog wat champignons over van het feest van zaterdag. Die heb ik even in schijfjes gesneden en gebakken met wat knoflook en een heel klein beetje tijm. Daar heb ik een lekkere lunch van gemaakt. Het originele recept is de Crostini met champignons met knoflook en Havarti, maar in plaats van een crostini een boterham en in plaats van de Havarti-kaas een beetje extra belegen kaas is echt geen straf als lunch!