Waidmannsheil 📯🌿!

Ik heb eindelijk bij een grote Duitse Drukjacht Waidmannsheil gehad. Vaak genoeg ben ik naar die Heimat gereden en heb ik geen kans gehad, of zat ik net iets anders te doen dan op te letten, of sterker nog, zag ik tijdens de jacht alleen maar een specht. Dit keer niet, en je hebt geen idee hoe blij ik daar mee ben. Jacht is jacht, je kunt niet ‘bestellen’ wat er aan je voorbij komt. Dat is niet erg, maar dan een keer kans krijgen en die kunnen benutten, is wel héél erg fijn. Eerst hoop je op aanblik, dan dat het ‘juiste’ beest aan je voorbij komt, maar vervolgens dat je tot schot kunt komen (dat het dier ‘breed gaat staan’, zodat je op het blad kunt schieten), en dan ook dat het schot op de juiste plek zit en daarna ook nog dat het stuk ligt.

Deze drukjachten waren weer bij een groot militair oefenterrein in Duitsland. Op donderdag aan het einde van de middag druppelen de eersten van onze groep binnen. Iedereen is met etenstijd gearriveerd. Samen kunnen we aan tafel, het is echt fijn elkaar (weer) te zien. Helaas is een van onze jagers ziek, en heeft hij deze dagen over moeten slaan. Na de koffie gaat iedereen vroeg naar bed, de volgende ochtend moeten we er redelijk vroeg uit. Op vrijdag zit iedereen op de afgesproken tijd aan de ontbijttafel . En worden ook broodjes gesmeerd voor de lunch. Ik smeer niets, want als ik een broodje mee neem en die op de kansel eet, komt er steevast nét iets voorbij lopen. Als we naar de auto gaan, is de wereld in de nacht opeens wit geworden, het ziet er sprookjesachtig uit.

Het is maar een kwartiertje rijden naar de verzamelplaats. Omdat er van tevoren een auto indeling is doorgegeven, rijd ik met Eline en Jos mee. Helaas is er bij de organisatie iets mis gegaan, waardoor deze indeling niet meer klopt. Ik zit in een andere groep, en ook bij andere jagers is het mis gegaan. Jeroen 2 en ik zijn in dezelfde groep ingedeeld, maar hebben geen auto mee. Gelukkig wordt dat snel opgelost en kunnen zowel Jeroen 2 als ik met iemand meerijden naar onze kansels.

We rijden over redelijk open terrein, de eerste jager wordt bij zijn post afgezet. Als we verder rijden, zie ik een kansel midden op een open veld staan, niet veel later stoppen we. Hier mag ik eruit, maar ik wordt niet naar de kansel midden op het veld gestuurd, maar naar eentje naast een soort brandgang, met de achterkant tegen wat bomen en struiken. Het is een mooie stek, en terwijl ik naar mijn hoogzit loop en ondertussen foto’s maak, zie ik ook de afdrukken van een ree in de sneeuw. Ik klauter omhoog, maak de hoogzit zoveel mogelijk sneeuwvrij, plaats de beveiligingsplank in de houder, leg de zitplank neer en pak vervolgens mijn wapen uit het foedraal en de rest van de spullen erbij.

Ik laad de buks, meet afstanden met een afstandsmeter om me heen, zodat ik weet tot waar ik ongeveer kan schieten voor een veilig en goed schot, en pak mijn warmtebeeldcamera erbij. Dan kun je wild eerder aan zien komen als het door de bossages loopt. Ik heb warmte-pads mee voor mijn handen, en dat blijkt later geen overbodige luxe te zijn. Het waait redelijk en het sneeuwt een beetje. Als je langer stilzit, wordt het best koud. Ik kijk waar er eventuele wissels lopen, of waar het wild vandaan zou kunnen komen. Dan begint het wachten.

Opeens komt er een hele roedel roodwild uit het bos recht voor mij. 11 stuks, zowel kaalwild als geweidragers. Nooit eerder gezien, prachtig! Langzaam ga ik staan, wapen in de hand. Ze komen op mij afgerend, staan even stil, maar ze staan als een soort kluwen bij -en door elkaar. Een seconde later gaan ze achter het leidende stuk aan, ik kan niet tot schot komen, want welke ik eruit zou kunnen halen, is mij niet duidelijk. Ik kijk door de richtkijker en geniet van wat ik zie. Ze vertrekken linksachter mij de bosjes in. Dan baal ik er even van, misschien was dit wel mijn enige kans voor dit weekend. Maar ik had niet tot een schot kunnen komen, dus zo erg is het ook weer niet, ik heb in elk geval (voor het eerst) zo’n grote roedel roodwild gezien. Maar een minuutje of 20 later komen er 4 hindes op mij af. Ze zijn te ver weg en staan niet breed. Weer ga ik langzaam staan en kijk ik door de richtkijker. Ze komen steeds dichterbij. De leidende hinde mag niet geschoten worden, dat is duidelijk de hinde die voorop loopt. Zodra het tweede stuk breed in mijn kijker te zien is, denk ik ‘als ik nu niet schiet, schiet ik nooit meer, er is een reden dat je schiet’, en haal ik de trekker over. Ik hoor ver weg een knal, de hindes schrikken, springen af en rennen door, maken een draai en staan daar 2 seconden stil. Intussen repeteer ik, ik weet bijna zeker dat ik de hinde heb geraakt, maar toch rennen ze alle 4 verder. Een extra schot geven, lukt niet, er staat een ander stuk voor de hinde die ik had beschoten. Ze rennen vervolgens alle vier het bos in.

Dan begint het lange wachten… je mag bij een drukjacht namelijk je hoogzit niet verlaten voordat het Hahn im Ruh' (einde jacht) is, en het is pas 09.45 uur! Ik bel Cas, want dit wil je natuurlijk wel delen. Hij stelt me gerust dat, hoewel het een perfect schot is, beesten op adrenaline toch nog even door rennen. (Net als bij het allereerste stuk dat ik heb geschoten, ook een hinde.) Ik onthoud de tijd van schieten en waar de hindes het bos ingegaan zijn voor de nazoek. Maar niet lang daarna zie ik vanuit mijn rechterooghoek iets bewegen tussen de bomen. Ik sta klaar met mijn wapen en zie dat het een zwijn is. Hij is alleen, en komt daar vandaan, waar ik van tevoren had bedacht waar vandaan wild zou kunnen komen. Ik richt en wil afdrukken, maar mijn wapen staat nog op de safe. Die haal ik er af, richt weer, maar kom bijna met mijn loop tegen de balk aan die het dak van mijn hoogzit ondersteunt. Gauw verplaats ik mijn wapen naar de andere kant van deze balk, richt weer en druk af. Het dier tekent iets, maar rent verder. Ik repeteer en geef een tweede schot, maar dat gaat best gehaast. Ik zie waar het wildzwijn het bos in rent, daar staat hij eventjes stil, om vervolgens verder het bos in te drentelen. Ook nu weer moet ik de aanschotplek voor mezelf goed markeren en de plek waar het dier het bos in is gegaan. Het is om naar van te worden, afdrukken en stukken die doorlopen, terwijl je op je plek moet blijven zitten tot einde jacht. Daarna is het stil, ik zie nog wel een hondje, maar geen wild meer. Als ik even later door mijn kijker een grote plas bloed zie net over een weggetje tegen het bos aan, daar waar de hindes het bos in gerend zijn, weet ik zeker dat ik haar heb geraakt en dat zij waarschijnlijk niet ver in het bos zal liggen. Maar ja, je weet het pas zeker als je haar hebt gevonden. Eindelijk is het dan 12.00 uur en mag ik de hoogzit verlaten.

Ik pak mijn spullen bij elkaar en loop naar de plek waar ik de hinde heb beschoten. Terwijl ik daar naartoe loop, zie ik een reegeit op zo’n 70 meter bij mij vandaan lopen. Ik stop, en even kijken we elkaar aan. Dan gaat ze op een drafje richting het bos en verdwijnt tussen de bomen. Op de plek waar ik had gedacht, ligt veel zweet (bloed), maar of het de juiste kleur heeft voor een hart/long-schot (dan is het lichtroze) twijfel ik. Het schot is ruim twee uur geleden en de sneeuw geeft natuurlijk ook een andere kleur. Maar er is een heel spoor van zweet, en veel ook, dat laat zien hoe de 4 dames gerend zijn. Dan kijk ik naar de aanschotplek van het zwijn. Ook daar zie je aan de diepe afzetten van de hoeven dat het dier geraakt is. Er ligt geen zweet, maar waar hij de bosjes ingerend is, wel. Vanaf daar is er een heel spoor te zien. Ik mag zelf niet op nazoek op dit militaire oefenterrein, daarvoor moet je wachten totdat de Förster bij je is. Gelukkig duurt het niet al te lang voordat hij bij mij is. Ik vertel wat er is gebeurd, hoe laat, hoeveel schoten en op wat ik heb geschoten. We gaan vanaf de aanschotplek naar het bos en vervolgen daar het spoor. Zo’n 30 meter in het bos ligt de hinde. Het schot zat iets naar achteren, en heeft daardoor wel de longen, maar niet het hart geraakt. Ze heeft roze schuim bij haar bek, dat duidt ook op een longschot.

Ik trek een paar dennentakken van een boom en leg eentje op haar wond, de ander als laatste breuk in haar bek. Wat is ze taai geweest, om nog zo’n afstand met een dodelijk schot te rennen. Ik ben blij dat ik haar op de goede plek heb geraakt en dat ze binnen is. Een jaagster die bij de Förster hoort en ik gaan nu naar de aanschotplek van het zwijn. De Förster en Jeroen 2 ontweiden intussen de hinde. Daar vervolgen wij het zweetspoor, dat het spoor van de hinde kruist. Het gaat echter te ver het bos in, en er wordt besloten daar met een zweethond te gaan nazoeken. De plek waar het zwijn het bos in is gegaan, wordt gemarkeerd met een blauw lint, zodat de ‘hondenman’ weet vanaf waar het spoor loopt. Ik vind het erg jammer, want dit zou mijn eerste zwijn zijn dat binnenkomt. Ik heb het nummer van de Förster, en we spreken af dat ik hem in de avond kan bellen of mijn zwijn binnen is. Jeroen 2 heeft nog een roedel wolven van wel 8 stuks gezien en op film gezet. Wat een imposante dieren… op dit terrein keek een wolf mij en een Duits jachtterriër nog aan alsof wij een lekker hapje waren!

Op naar de volgende jager uit onze groep. Ook hij heeft op een stuk roodwild geschoten dat de bosjes ingerend is. Er ligt wel een beetje zweet, maar niet veel. Ook hier wordt de plek gemarkeerd voor een nazoek. (Deze jager heeft op zo'n afstand geschoten, waarbij ik het dier zou hebben laten lopen.) Als we de laatste van onze groep oppikken, is er intussen al een zwijn binnen en de tweede wordt met de hond nagezocht. We gaan met de dieren die binnen zijn, opgeladen op de aanhanger, naar de verzamelplek. Helaas is er hier geen Streckenplatz, waar alle geschoten dieren neergelegd worden op een bedje van dennentakken, geen jachthoornblazers die de dieren ‘doodblazen’, geen breuken die uitgedeeld worden aan de jagers die een dier als buit hebben. De koel-aanhangwagen van de plaatselijk wildhandelaar staat al klaar. Benen en koppen worden afgesneden, haken in achterlopers geplaatst en de dieren worden aan een soort band één voor één gelabeld, gewogen en in een koelwagen gehangen. Het voelt als een soort lopende band werk (en voor mij minder goed) doordat er geen ‘afsluiting’ is. Ik zou de hinde nog kunnen kopen, maar dan zou ik haar in het vel mee naar huis moeten nemen in de kofferbak. Mijn groep jagers druppelt ook binnen. Één van hen, Arco, heeft ook zijn eerste buit bij zo’n grote drukjacht, een hert! Wat is hij blij! Het was ook een prachtig dier, een mooi schot en goed binnen. Iedereen wenst hem en mij Waidmannsheil, onze dag kan niet meer stuk. Hij neemt de kop met een prachtig gewei mee naar huis.

We gaan met z’n allen weer naar het hotel terug, waar wij op de overdekte parkeerplaats onze borrel (met Waidmannsheil) en allerhande hapjes (onder andere ook weer de beroemde kaasfondue) hebben, en waar alle jachtverhalen nog een keer gedeeld worden. Daarna douchen om weer warm te worden, gemakkelijke kleding aan en in het restaurant van hotel eten. Ik bestel samen met Dennis de Grillhaxe. Daar willen wij beiden graag frietjes bij naast de zuurkool. De zuurkool is lekker, maar de mijne is beter. Vandaar dat ik als recept van vandaag de Zuurkool van Monique als recept geef. (Het is er ook echt weer voor!) Ik word teruggebeld door de Förster, mijn zwijn is binnen, maar hij weet er weinig over te vertellen en heeft helaas ook geen foto's. Ik ben blij dat het stuk binnen is.

Weer duiken we vroeg ons mandje in. (Wat hebben Arco en ik lekker geslapen!) De volgende dag ontbijten we om 6.30 en om 7.15 vertrekken we naar de volgende verzamelplaats, die zo’n 50 minuten rijden verderop ligt. Alle koffers weer mee, want direct na de jacht zal iedereen huiswaarts rijden. Daar aangekomen, ik zit in groep 1, blijkt de groep uit alleen mij, de Förster en zijn zoon te bestaan. De Förster vertelt nog hoe ik het beste over het terrein kan rijden. Niet snel daarna vertrekken we naar onze plek, en na een redelijk begaanbare weg, stopt hij. Of ik even bij hem in de auto wil stappen en mijn auto aan de kant parkeer. Het terrein wordt te slecht voor mijn auto, en het is wel de bedoeling dat ik die middag weer naar huis kan rijden. Ik ben blij dat hij dat aangeeft, want ik zou me inderdaad of vastgereden hebben, of de onderkant van mijn auto aan gort hebben gereden. Zelfs met zijn terreinwagen is het heel rustig aan rijden. Dan komen we bij mijn kansel aan. Ik krijg nog een paar tips, zijn zoon veegt intussen (zo aardig!) de sneeuw van mijn open kansel en ik krijg een paar veiligheidstips tegen de gladheid. Dan rijden zij verder naar hun plek. Als ik alweer een tijdje zit, zie ik in mijn ooghoek verderop iets zwarts bewegen, ik leg aan, maar zie dat het een hond is. Een uurtje later hoor ik een hond al blaffend over het terrein dichterbij komen.

Ik ben alert en zie dan door de bomen een roedel roodwild te ver bij mij vandaan achter de bomen van de hond wegrennen. Het is mooi om te zien. Helaas was dat het enige wild dat ik die dag gezien heb. Als ik na Hahn im Ruh' opgehaald wordt door de Förster, ligt er een zwijn in de laadbak, ik wens hem Waidmannsheil. Ik dacht dat het een overloper was, maar het blijkt een oudere, kleine bagge te zijn, met al grote tanden. Altijd leuk, als ervaren jagers hun ervaring willen delen. We rijden terug naar mij auto, en moeten zelfs daar mijn auto nog uit de blubber duwen. Dan rijden we door naar de verzamelplaats. Eenmaal daar aangekomen, hoor ik dat Jeroen een ree heeft kunnen schieten. Als laatsten komen Jos en Eline binnen. Jos heeft een hinde binnen en ook Eline heeft haar eerste buit bij een grote drijfjacht, een prachtige reebok. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Iedereen gaat huiswaarts, mijn ritje naar huis verliep voorspoedig totdat er een snelweg afgesloten was en ik een uur op dezelfde plek heb stilgestaan. Een uur later dan gehoopt ben ik thuisgekomen. Met manlief heb ik alle verhalen van de afgelopen dagen gedeeld, een borrel gedronken en ben daarna als een blok in slaap gevallen.

Toch de wekker gezet, want vandaag had ik samen met Fien hondentraining. Wat was het weer leuk! Fien had er verschrikkelijk veel zin in. Die had de andere hondjes al zo lang niet gezien. De eerste training kon zij niet mee, toen was ze loops, en ben ik met Soof gegaan. Bij de tweede zat ik in Frankrijk. Ze kwam helemaal blij uit de auto zodra ze de andere hondjes zag. Met sommige dingen moet ik weer iets beter de puntjes op de i zetten, maar over het algemeen deed Fien echt heel erg haar best. Van Jacqueline en haar dochter heb ik nog twee heerlijke drankjes gekregen, die had haar man/vader gemaakt. Een Vlierbessenjenever en een Sloegin, jum! Van eentje heb ik vanmiddag al kunnen smullen bij een lekker broodje met een smeersel dat ik had meegenomen uit Duitsland. De ander ga ik vanavond proeven🤗😋 . Jagen is geen hobby, het is een levensstijl. En ik voel me rijk en bevoorrecht, doordat ik zo'n mooie groep mensen om me heen heb met wie ik deze levensstijl mag en kan delen. Niet alleen bij deze Duitslandjachten, maar ook in Nederland ❤️. Schrik trouwens niet van alle beelden met bloed, ingewanden die uit een dier gehaald zijn, blijde gezichten als een dier 'binnen' is. Deze horen bij de jacht; Het dier uit elkaar halen, met respect behandelen, iets positiefs met de ingewanden doen, het in stukken snijden (zodat het geconsumeerd kan worden) en de trofee (schedel of gewei) bewaren en (laten) prepareren, zodat je je herinnering aan het dier, waar en wanneer en met welke vrienden erbij je het geschoten hebt. De cirkel is rond.